สิ้นสุดคำว่า ไม่ คือตอนที่เรียวลิ้นผมผลุบหายเข้าไปในโพรงปากเล็ก พลันสอดสำรวจกวาดต้อนหาความหวานฉ่ำที่มีอยู่จนทั่วทุกมุมอย่างคนหึกเหิมถือปืนพร้อมทำลายล้างข้าศึกยามออกรบ หากแต่ข้าศึกในเวลานี้มันช่างกลับตรงข้ามกันเหลือเกิน เมื่อร่างกายนุ่มนิ่มทอดอยู่ตัวข้างใต้ กำลังเต็มไปด้วยสั่นเทิ้มและสั่นสะท้านเพราะสัมผัสที่เกิดจากการเล้าโลม สองมือเล็กๆจิกกำอยู่บนฟูกที่นอนแน่น ยามริมฝีปากลากสำรวจผิวกายฟุ้งกลิ่นแป้ง หอมยิ่งกว่าดอกกาสะลอง
ซุกไซร้ตั้งแต่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะลามเรื่อยลงมาถึงยอดอกสีหวาน เสื้อนอนคอย้วยที่ผมใช้มือดึงแต่เพียงนิด มันก็พร้อมตกไล่หล่นลงมาถึงข้อศอก เปิดเผยไหล่เปลือยต้องแสงแห่งดวงจันทร์ให้ยิ่งดูเซ็กซี่ ยิ่งน่าขบกัดทำรอยกุหลาบไปเสียทุกสัดส่วน
ภายนอกของมอมแมมอาจจะดูผอมบางดังเด่นเริ่มเข้าย่างสู่วัยรุ่นทั่วไป หากแต่ยามสัมผัสแล้วนั้น ผิวกายที่อวบอัดแน่นไปด้วยความนุ่มนิ่มและสุขมือทุกครั้งยามลูบไล้เหลือเกิน
ผมยิ้มใส่ดวงตากลมที่ไหวระริก ทอประกายเคลือบแววแห่งความไร้เดียงสา อาจจะเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว อาจจะเพราะง่วงนอน หรือจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตามแต่ ถึงได้ทำให้เด็กน้อยที่เคยแสนพยศนอนแนบนิ่งหายใจผะแผ่วรวยริน ไม่คิดต่อกรหรือขัดขืนลุกขึ้นมาบีบไข่ผมดังเฉกเช่นคืนนั้น
“ไม่บีบไข่พี่แล้วหรือครับ...” เอ่ยเย้าอย่างไม่ต้องการรอคอยคำตอบ พาริมฝีปากก้มดูดยอดถันเม็ดกระจุ๋มกระจิ๋มของเด็กวัยสิบห้าขวบที่มันเต่งตึงคัดแข็งเชิญชวนดังดอกบัวตูมในบึงใหญ่ ที่เฝ้ารอให้ใครสักคนว่ายน้ำเข้าไปหาเพื่อเชยชมความบริสุทธิ์และผุดผ่อง และคนๆนั้นมันก็คือผมคนนี้
“อ้ะ อ้ะ...” แตะสะกิดปลายลิ้นหยอกล้อกับเม็ดทับทิม ยิ่งยามได้ยินเสียงนุ่มครางเครือผสานร่างกายบิดเร่าเข้ากระแซะเข้าหามันกลับยิ่งทำให้ผมได้ใจ พลางส่งฝ่ามืออีกฟากขยี้ขย้ำเนินอกข้างที่ว่างอย่างไม่ให้น้อยหน้ากัน อารมณ์กำหนัดของคนที่ไม่ได้มีเซ็กส์มาเป็นเวลาเนิ่นนานจนแทบจำไม่ได้ มันกลับพลันจุดติดง่ายยามที่มีเนื้อกระต่ายรสหวานมารอให้ฉีกกินอยู่ตรงหน้า
แต่ทว่า
“ชอบให้พี่กินนมหนูเหรอครับ หืม”
“ไม่เอา อื้อ...”
“ไม่ ฮือ ไม่ดูดนม มันเจ็บ...”
ปฏิเสธแต่แอ่นกายขึ้นรับ ราวกับเชื้อเชิญกันเสียอย่างนั้น มันเป็นอากัปกริยาที่ไร้เดียงสาต่างจากคืนนั้นโดยสิ้นเชิง ไร้เดียงสาจนผมรู้สึกสงสารขึ้นมาเสียอย่างนั้น ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันกลับแล่นเข้ามาฉุดกระชากจำให้ต้องหยุดทุกการกระทำลง ทั้งที่ความปวดหนึบกลางลำตัวเริ่มเต้นเร้าๆ อย่างต้องการ การปลดปล่อย เสียงนุ่มเอาแต่ร้องครางพลางประท้วงว่าเจ็บ ทั้งที่ผมเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น หากดำเนินไปจนสุดปลาย มีหวังมอมแมมได้ร้องลั่นบ้านปลุกเจ้าคุณปู่ขึ้นมาจ้ำบ๊ะแน่ๆ
และที่สำคัญ ผมกลัวปากทางรักของเด็กน้อยจะฉีกขาดเมื่อเทียบกับเจ้ามังกรหัวปืนใหญ่ของผมที่พร้อมยิงทุกอย่างให้กระจุย
เอาไว้รอให้มอมแมมพร้อมมากกว่านี้ ก็คงยังไม่สายกับเรื่องอย่างส่ากระมัง
สุดท้ายผมกลับผละกายถอยห่างด้วยทำใจทำร้ายเด็กน้อยตรงหน้าไม่ลง ทิ้งตัวลงนอนข้างกายด้วยลมหายใจรุนแรงสะท้อนห้วงดังต้องการระงับและอดกลั้นความต้องการลง ก่อนจะรั้งร่างบอบบางที่ก็หอบเหนื่อยไม่ต่างกันให้นอนมาเกยอยู่ตรงแนบอก ลูบศีรษะกลมน้อยๆอย่างปลอบประโลม
หากแต่ก็...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น