cut คุณมันคนใจร้าย...12

-ตัวแทน ขมขื่น ข่มใจ-

ปลดเปลื้องอาภรณ์คนใต้ร่างจนเปลือยเปล่าออกด้วยความช่ำชอง  จนเหลือเพียงกายที่ขาวโพล้นไปด้วยนวลเนื้อเนียนนุ่มและน่าสัมผัส อีกทั้งยังความบิดเร่าและระทดระทวย กำลังจะทำให้ความอดทนของผมในรอลดเหลือน้อยลงไปทุกที

“อ้ะ อื้อ” 

บดเบียดริมฝีปากเข้าหาความนุ่มหยุ่น สอดปลายลิ้นเข้าสำรวจเพื่อหวังแตะชิมความหอมหวานภายใน ซึ่งมันรับรู้ได้ถึงความแปลก ราวกับว่าคนที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่างนั้นไม่ประสาเรื่องอย่างว่า 

สั่นเทา หวาดกลัว แล้วเอาแต่จ้องจะผละหนี จนผมต้องตรึงร่างกายไว้ด้วยท่อนขาและท่อนแขนที่รัดรึงผูกพันธนาการไม่ให้ใครอีกดิ้นหลุด และพ้นจากความจองจำในรสสิเน่หาครั้งนี้ไปได้

ผมรักโอเซมาเนิ่นนาน ทั้งรักทั้งทะนุถนอม หากวันนี้จะต้องก้าวลำเส้นของตัวเองที่ขีดเพื่อให้ได้น้องมาอยู่ในความครอบครองผมก็พร้อมจะยอมกลืนลายตัวเอง

“อ้ะ อ้ะ อื้อ...”

“เป็นของพี่นะ เซฮุน เป็นเมียพี่นะครับ”

“ฮึก ไม่ใช่ ได้โปรด...”

 

ไม่ฟังน้ำเสียงสะอื้นถ้อยคำใดๆ มากไปกว่าเดินหน้าทำเรื่องอย่างว่าด้วยแรงอารมณ์ที่สั่งสมมานานแสนนาน 

ผละเรียวลิ้นให้ออกจากเรียวปากคู่งาม หวังให้ใครอีกคนได้กอบโกยอากาศเพื่อหายใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายด้วยการลากปลายลิ้นตั้งแต่ปลายคางมนลงมาจนถึงเนินอก ที่ผมพยายามฉีกทึ้งเสื้อผ้าให้มันหลุดติดมือออกไปให้พ้นทาง พลันตีตราครอบครองบอดถันเต่งตูมด้วยริมฝีปากที่เอาแต่ดูดดุนราวกับทารกซึ่งหิวนมแม่ และฝ่ามืออีกข้างที่ไม่ยอมปล่อยให้เต้างามน้อยหน้า สั่งให้มันทำหน้าที่เค้นคลึง บีบเค้น จนยอดมันแข็งตึงสู้กับปลายนิ้ว

“อ้ะ อย่า อื้อ”

“พี่เล็กรักเซฮุน พี่รักหนูเหลือเกิน” 

เอ่ยพร่ำเพ้อโดยที่สติไม่ได้รับรู้เลยว่ากำลังล่วงเกินเรือนกายของใครอยู่ ในเมือจิตใต้สำนึกมันเอาแต่เฝ้าจินตนาการณ์ว่าคนที่ผมกำลังได้ร่วมรักอยู่ในขณะ คือใครอีกคนที่อยู่ในหัวใจของผมเสมอมา 

“ชอบไหมครับ ชอบให้พี่ดูดนมหนูไหม เสียวบางหรือเปล่า อื้อม”

“อ้ะ อื้อ พอแล้วได้ไหม จูวไม่ใช่เขา ไม่ใช่คนๆนั้นที่พี่เล็กรัก”

“ทำไมพี่จะไม่รักหนูครับ พี่เล็กรัก โอเซฮุนที่สุด”

วกริมฝีปากขึ้นไปจูบขมับหวังปลอบโยนคนใต้ร่างให้คลายความกังวลลง หลังรับรู้ได้ถึงปฏิกริยาที่เครียดขรึงจากร่างกายซึ่งตอบรับ ยามสอดปลายนิ้วเข้าไปหยอกล้อหวังจะเบิกความคุ้นเคยกับปากทางรักฉ่ำน้ำคาวขุ่นอย่างไม่จำยอม จนต้องถดกายลงใช้เรียวลิ้นเล่นกับส่วนนั้นแทนเพื่อสร้างความคุ้นเคยและพร้อมที่จะรับสิ่งแปลกปลอมเข้าสู่ร่างกาย

 

 “พี่เล็ก ฮึก อย่าทำ”

“อื้มม อย่าห้ามพี่นะคนดี”

“ฮึก จูว กลัว พี่เล็กจ๋า อย่าทำนะครับ ฮือ อย่าทำ”

“ฮึก คนนี้ คือ โด คยองซู คนที่พี่เล็กเกลียดไงครับ ฮือ”

เมื่อเสียงร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจของใครอีกคนดังขึ้น ในตอนที่ผมเลือกจะสอดแกนกายของตัวเองเข้าไปทักทาย และตอนนั้นเองที่สติของผมเริ่มฟื้นคืนกลับมายามดวงตาคลายจากความฉ่ำเยิ้ม ยามปริมานแอลกอฮอล์มันลดลง ยามความรู้สึกพอจะรับรู้ได้ว่าคนที่กำลังนอนทอดกายมีสัมพัสธ์สวาทกับผมอยู่ในขณะนี้คือใคร คือใครที่ผมแสนชิงชัง 

แต่หากจะให้ถอยเพื่อย้อนกลับ มันก็ดูจะยากยิ่งเหลือเกิน

อย่างไรแล้ว ตอนนี้ร่างกายของผมมันปวดหนึบอย่างที่ต้องการ การปลดปล่อย  

“เจ็บ ฮึ ก ก จูวเจ็บ”

“อดทน เดี๋ยวรอบต่อไปก็ชินเอง”

“พี่เล็ก ฮือ อ้ะ  เลือด อื้อ เลือดไหล…”

“ช่างหัวมัน...” 

ตอบรับด้วยการเสือกไสแกนกายเข้ารุกราน แม้จะรู้สึกปวดหนึบการตอบรับที่ไม่จำยอม และการตอดรัดที่มาจากการขัดขืน หากแต่พอเวลาไม่นานเมื่อร่างกายปรับความคุ้นชินและคุ้นเคยต่อกัน ทุกอย่างระหว่างเราสองก็ดูเหมือนว่ามันจะไปด้วยกันได้ดี

“อ้ะ อื้อ อ้ะ อ้า อ้า พี่เล็ก จูว อื้อ”

“อื้อมม ตอดผมแรงขนาดนี้ อยากให้ปล่อยในหรือไง

“อ้ะ อื้อ จูว อื้อ”

//