cut ฉะตอเบอรี่...02

และยังไม่ทันทีที่ผมจะได้ตั้งตัวเรียบเรียงประโยคของน้องอย่างพยายามจับใจความเสียใหม่ พลางเรียวปากนุ่มหยุ่มละมุนละๆ ไม่ต่างจากเยลลี่ก็เป็นฝ่ายยื่นมาแตะผมเอง บอกได้เลยว่าในวินาทีนั้นความอดทนของผมมันได้หมดลง

ถ้าผมเป็นแมวน้องก็คงเป็นปลาย่างที่อร่อยและนุ่มลิ้นที่สุด 

“อื้อ...” ประคองดวงหน้าเพื่อปรับองศาให้จูบน้องได้อย่างถนัด สอดปลายลิ้นเข้าชิ้มกวาดต้อนหาความจนถั่วโพรงปากจิ้มลิ้มก่อนจะเกี่ยวกวัดพันหยอกล้อ และด้วยความไม่ประสาของน้องที่เอาแต่พาลิ้นถอยหนี หากแต่กลับยิ่งเป็นการสร้างอารมณ์ให้ยิ่งปั่นป่วนและปลุกปั่นให้มันทวีคูณความยากใคร่เข้าไปอีก 

ยามร่างแน่งน้อยดิ้นรนบิดเร้าไปมาราวกับต้องการอากาศเพื่อหายใจ ผมจึงตัดสินใจผละถอยจากเรียวปากแสนนุ่มด้วยความเสียดาย ทอดมองดวงหน้าหวานล้ำที่เห่อแดงไปด้วยพิษของความใคร่แล้วก็ให้ยิ่งมีอารมณ์ พอๆกับความสงสาร ไม่รู้ประวีประสาอะไรเลย หอบโกยเอาอากาศเข้าปอดจนพอใจ ยังมีแก่ใจจะถามไถ่ผมอีกว่า

“พี่ไคจะกินปากน้องงุนอีกไหม น้องงุนง่วงนอนแล้ว...” มาเล่นทำให้ผมตื่นไปทั้งตัวแบบนี้แล้วจะมาหนีไปนอนกันง่ายๆบอกเลยว่ายาก

จัดการดันตัวน้องขึ้นให้หนุนหมอนอย่างดิบดี ก่อนจะก้มลงจูบปากนิ่มอีกครั้งด้วยความอ้อยอิ่ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน และแสนบางเบาราวขนนก ยามสาแก่ใจแล้วก็พาปลายจมูกซักไซร้ซอกคอขาวระหงหอมกรุ่น ก่อนจะลามาระเรื่อยมาจนถึงยอดอกที่ยังมีเสื้อผ้าอาภรณ์ปิดเอาไว้อย่างมิดชิด ได้ยินเสียงน้องหัวเราะคิกคัก บอกว่าจั๊กจี้อย่างนั้น จั๊กจี้อย่างนี้ หอมคอหนู เอาหนวดตำอีก น้องงุนชอบ 

หึ้มมมม...

“พี่ไคหิวนม ขอพี่ไคกินนมน้องฮุนได้ไหมครับ”

“แต่นมน้องฮุนไม่ใช่นมโรงเรียน พี่ไคจะเอาหลอดจากไหนมาเจาะดูดครับ...”

คำพูดไร้เดียงสากำลังจะทำให้ผมหลุดขำ หากด้วยว่าอารมณ์ใคร่ที่ครอบงำมันมีมากกว่า ผมจึงเลือกที่จะถกเสื้อนอนของน้องขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเม็ดถันงามที่มันปรากฏแก่สายตาคม และช่างล่อใจผมยิ่งนัก

เม็ดฝักบัวอ่อน อยากรู้ว่ายามต้องลิ้นจะชูชันแข็งสู้มากแค่ไหน

ต่อไม่มีหลอด ผมก็สามารถที่จะเจาะและดูดนมน้องได้ ด้วยการใช้ริมฝีปากเข้าครอบ

“อ้ะ พี่ไค อื้อ...”

“พี่เป็นคนกินนมอิ่มยากนะครับ งุนงุน”

“อ้ะ...”