cut หลงทางรัก...16 [BAKEDO]

Nc. 18+





ในเมื่อค้านอีกฝ่ายไปก็เปล่าประโยชน์ สุดท้ายก็จำยอมให้คนเป็นพ่อของลูกเปลื้องเสื้อผ้าออกจนกายเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตาคมวิบวับที่บอกความต้องการอย่างเหลือล้น ฟูกนอนแคบๆที่ถูกตัวเล็กกินพื้นที่มากกว่าครึ่งไม่ได้เป็นอุปสรรคกับพี่บีเลยสักนิด กลับกันแล้วยังดูช่ำชองและชำนาญจนผมอดนึกหมั่นไส้ในความหื่นที่ไม่เคยเปลี่ยนของพี่บีไม่ได้เลย

ริมฝีปากอุ่นดูดดุนลงกับยอดถันที่ช่วงหลังมีแค่ลูกเท่านั้นที่เป็นเจ้าของ แต่ทว่าตอนนี้คนเป็นพ่อกำลังจะกลับมาทวงคืน สัมผัสของพี่บีมันทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมทุกครั้ง สุดท้ายก็กลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ทั้งอ่อนทั้งปวกเปียกยอมสิโรราบให้คนเจ้าเล่ห์เล่นงานได้ตามอำเภอใจ อยากจะแตก อยากจะลูบ อยากจะไล้ อยากจะสัมผัส ทำให้ทรทาน หรือเสียวซ่านตรงไหน ผมก็ยอมสิโรราบได้ทั้งนั้น

โหยหาและแสนคิดถึง

ผมปล่อยให้ใครพี่บีเรียวลิ้นสากและริมฝีปากอันร้อนแรงสัมผัสร่างกายผมได้อย่างตามใจปรารถนา  เพราะรู้ว่าห้ามไปใจผมเองก็ต้องการ ต้องการเขา ต้องการผู้ชายคนนี้ ต้องการให้รักแรงๆ แรงสมความปรารถนา เพราะ ไม่ว่าเขาจะชักนำไปทางไหนผมก็พร้อมจะเดินตาม กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็นอนชันเรียวขาขึ้นเปิดทางเชิญชวนของให้พ่อลูกเข้ามาหาอย่างไม่มีเนียมอาย

ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดพันแลกกันอย่างเร่าร้อนพร้อมกับท่อนแข็งแกร่งที่พร้อมจะดุนดันเข้ามา กำลังทำให้ผมเคลิบเคลิ้มราวกับลอยอยู่บนปุยเมฆที่แสนบางเบาหากทว่าก็หนักแน่นมากพอที่จะรองรับความรู้สึกของเราทั้งสอง


เพราะ คิดถึง คิดถึงทุกๆวัน ทุกๆวินาทีที่ต้องจากกัน
ตอนนี้จะกอดเอาไว้ เอาไว้ให้เนิ่นนานและแนบแน่นมากที่สุด


“พี่ไม่ป้องกันนะ คนดี”

“อื้อ บี แต่ตัวเล็กยังคลานไม่ได้เลยนะครับ และอีกอย่าง”

แม้จะบอกออกไปแบบนั้นก็ใช่ว่าใครอีกคนจะรับฟัง

“อะไรครับ หืม” เพราะเสียงทุ้มสั่นพร่าในตอนที่คลืบคลานเข้ามาเกือบครึ่ง ผมเจ็บ แต่มันก็เป็นความเจ็บที่เคลือบไปด้วยน้ำตาล แสนหวาน อ่อนโยน และเร่าร้อน

ยกมือประคองใบหน้าคนที่แสนรัก ก่อนจะจูบลงไปอย่างแผ่วเบา เอ่ยกระท่อนกระแท่นเพราะความหวาดเสียวในช่วงล่างที่กำลังตอดรัดความใหญ่โตอย่างบ้าคลั่ง

“ไข่ อื้อ ไข่ไม่อยากเลี้ยงลูกคนเดียวอีกแล้ว…”

“…”

“ตอนคลอดตัวเล็กก็น่ากลัว มันเจ็บมาก คิดว่าจะไม่รอด อื้อ อ้ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ครั้งนี้พี่จะเข้าไปอยู่ในห้องคลอดกับหนูด้วย เพราะพี่จะไม่หยุดอยู่แค่ตัวเล็กอย่างแน่นอน”

“บี อ้ะ สัญญานะ บีจะไม่ทิ้งไข่ อื้อ จะ อ้า อยู่ด้วยกันนะ อยู่กับไข่นะ”

พี่บีไม่ได้ตอบรับด้วยคำพูด หากแต่เป็นการกระทำด้วยภาษากายอย่างที่เขาบอกตั้งแต่แรกด้วยการป้อนจูบลงมาอย่างเร่าร้อนและเว้าวอน ร่างกายของเราหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ทว่ามันกลับอยู่ได้เพียงครู่เท่านั้น ทั้งที่ยังไม่มีใครปลดปล่อย เมื่อเสียงระฆังหมดยกของลูกดังขึ้น ผมก็ผละออกจากอ้อมกอดของพี่บีอย่างอัตโนมัติ

“ฮึก ก…”

“อื้อม…”

“แอ้ ฮึก ก”

“พี่บี อื้อ ลูกร้องไห้”

“…” ผมพยายามดันคนตัวโตให้ออกห่าง ทั้งที่ส่วนล่างของเรายังเชื่อมติดกัน มองสีหน้าของพี่บีที่บ่งบอกความเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน ลมหายใจของเราที่เต็มไปด้วยความกระท่อนกระแท่น แต่ผมก็ไม่อาจสานต่อได้ เมื่อเสียงร้องไห้จ้าของลูกดังขึ้นจนหน้าแดงก่ำอย่างน่าสงสาร ยัดกำปั้นเล็กเข้าไปทั้งถีบขาป้อมๆของตัวเองไปมา

ลูกกำลังหิวนม และหน้าที่ของแม่ก็คือ สละได้ทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่ แม้คนเป็นพ่อจะหน้าแดงก่ำไม่ต่างจากลูกก็ตาม

“โอ๋ๆ คนเก่ง แม่อยู่นี้แล้วนะครับ กินนมน้า นมแม่อร่อยที่สุดเลยเนอะ”

อุ้มลูกขึ้นแนบอก ก่อนจะส่งยอดถันเข้าเรียวปากจิ้มลิ้มที่รองับอยู่อย่างโมโหหิว ดูดด้วยความรวดเร็วจนส่งเสียงดังจุ๊บๆไปทั่วห้อง มือคู่เล็กๆทั้งสองข้างกอดเต้าเอาไว้อย่างแนบแน่น ผมก้มลงไปหอมแก้มกลมๆที่เปรอะไปด้วยน้ำตา ก่อนจะเงยหน้ามองคนเป็นพ่อที่กำลังทำตาละห้อยส่งมาให้ ทั้งที่ส่วนล่างของเรายังเชื่อมติดกัน และพี่บีก็แกล้งขยับจนผมหลุดเสียงครางออกไป

อ้ะ …


“อย่าแกล้งสิครับ”